Rozdział czwarty

Rozdział dedykuję jedynej i niepowtarzalnej Blode, na którą można liczyć w każdej chwili! Dziękuję za wsparcie. ♥

"Niekiedy ludzie zapominają, że mają na kogo liczyć. A kiedy sobie przypominają,  zdają sobie sprawę, że zostali sami. Bo taka jest bolesna rzeczywistość."

            Zamknęły drzwi wejściowe w chwili, gdy na zewnątrz lunął zimny, jesienny deszcz. W domu było ciemno i pusto. Olivia wymacała dłonią włącznik światła i nacisnęła go. Po chwili, lampy w całym pomieszczeniu się zapaliły. Wspólnie przeszły do kuchni, gdzie ciemnowłosa usiadła na krześle, a Olivia stanęła przed nią.

            - Czyli co, babski wieczór? – spytała dziewczyna, myśląc, że to na pewno poprawi humor Noelle. Nie chciała widzieć swojej przyjaciółki smutnej.

            - Jasne – odpowiedziała z uśmiechem na ustach i wstała z krzesła, podchodząc do lodówki. Próbowała zapomnieć o dzisiejszym wieczorze. Pragnęła zachowywać się tak, jakby wszystkie te zdarzenia nigdy nie miały miejsca. Z całych sił chciała wymazać z głowy rozczarowanie jakie przeżyła.

            Dziewczyny przeszukały szafki, chcąc zorientować się w tym, co mają do jedzenia. Po kilku minutach, na blacie przed nimi pojawiła się mała sterta jedzenia.

            - Ciastka, chipsy, popcorn, chipsy, owoce, owoce, popcorn, lody, lody – powiedziała ciemnooka wymieniając produkty leżące przed sobą. – Boże dziewczyno! – sapnęła. – Jakim cudem ty masz taką figurę jedząc tyle świństw, to ja nie mam pojęcia!

            Olivia zaśmiała się i wzruszyła ramionami.

            - Dobra, zostaw lody w zamrażarce bo się roztopią. A jedzenie zanieśmy na górę – poleciła. Tak więc zrobiły i po chwili leżały na wielkim łóżku w beżowo błękitnym pokoju Olivii. Noelle od zawsze jej go zazdrościła. Przestronny, z wielkim łóżkiem na środku, garderobą, telewizorem wiszącym na ścianie i dużym oknem z balkonem. Trochę przypominał jej swój dawny pokój.

            Olivia czujnym spojrzeniem lustrowała Noelle, która właśnie wrzucała do ust garść ciepłego jeszcze popcornu. Szatynka widziała w oczach przyjaciółki skrywany smutek i rozczarowanie. Doskonale ją rozumiała. Wiedziała jak to jest, załapać się na urok Nicka. Każda dziewczyna w ich szkole wiedziała. Z jednej strony Olivia czuła wyrzuty sumienia, że nie opowiedziała jej wcześniej o chłopaku.

            - Noelle… - zaczęła dziewczyna, zwracając na siebie uwagę dziewczyny. – Nie udawaj, że nie obchodzi cię to, co się dzisiaj wydarzyło, okej? –uśmiechnęła się blado w jej stronę.

            Brunetka już otworzyła usta aby coś powiedzieć, jednak po chwili namysłu, rozmyśliła się. Westchnęła tylko, czując ciężar na dnie serca. Wiedziała, że nie ma co ukrywać swoich uczuć przed Olivią. Ona i tak przejrzy ją na wylot.

            - Dlaczego? – spytała dziewczyna słabym głosem. – Co on w sobie ma, że tak na niego reaguję? –spytała z goryczą w głosie. – To głupie! Znam go dopiero jeden dzień… - Pokręciła głową z niedowierzaniem.

            Olivia zaśmiała się cicho pod nosem i ścisnęła ramię przyjaciółki, aby dodać jej otuchy.

            - Noelle, nie ty jednak dałaś się chwycić na ładny uśmiech i gadkę Nicka… Nie jesteś pierwsza, ani niestety ostatnia… - Dziewczyna wzruszyła delikatnie ramionami, odwracając wzrok w stronę mokrej od kropli deszczu szyby.

            Ciemnowłosa siedząca obok niej, próbowała sobie ułożyć wszystko w głowie. Jesteś tylko jedną z pośród wielu. Daj sobie spokój. Na miłość Boską! – skarciła się w myślach.

            - Masz rację. – Noelle odetchnęła głęboko, jakby wyzbyła się pewnego ciężar jaki odczuwała.

            Dziewczyny leżały jeszcze na łóżku przez dwie godziny, popijając wino podebrane z barku rodziców Olivii. Rozmawiały o wszystkim, o czym nie miały szansy porozmawiać w ciągu tygodnia.  Nawet nie zwróciły uwagi, kiedy oczy im się przymknęły. Zanim jednak Noelle zapadła w sen, schowała pustą butelkę wina pod łóżko.

            Dziewczyna zapadła w sen z myślą, że najlepiej będzie, jeśli po prostu zapomni o Nicku. A najlepiej będzie, jeśli go po prostu znienawidzi. A wnioskując po jego dzisiejszym zachowaniu, nie będzie to trudne.

            Nie wiadomo dokładnie, czy po kilku minutach, czy też godzinach, dziewczyny zostały brutalnie wyrwane ze snu. Telefon Olivii rozdzwonił się na dobre. Piosenka Beyonce grała, aż w końcu dziewczyna z ociąganiem wstała z łóżka i odebrała telefon.

            Po kilku krótkich sekundach zakończyła połączenie i stała przez chwilę w miejscu, stojąc plecami do Noelle. Kiedy odwróciła się przodem, jej twarz była blada, a ciemnoszare oczy – szkliste. Drżącymi dłońmi odłożyła telefon na miejsce i pokręciła głową z niedowierzaniem.

            - Liam miał wypadek – powiedziała drżącym głosem, a po jej bladych policzkach spłynęły dwie, duże łzy. – Jest w szpitalu…

            Dziewczyna osunęła się na podłogę i wybuchła spazmatycznym szlochem. Objęła kolana rękami, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie roztrzęsiona rodzicielka przekazała jej przez telefon. Nie mogła uwierzyć, że to musiało się zdarzyć akurat jej bratu.          

~~~

Śmierć jest chyba najdziwniejszym zjawiskiem na ziemi. W jednym momencie człowiek żyje, oddycha, marzy, myśli, rusza się, a w następnej sekundzie wszystko zamiera. Człowiek odchodzi, choć jeszcze przed chwilą miał wielkie plany na przyszłość. Zostawia rodzinę, przyjaciół, cały świat, który na niego czekał.

            Noelle doskonale wiedziała, że z podobnymi uczuciami zmaga się teraz jej przyjaciółka.  Perspektywa utraty bliskiej osoby, jest tak porażająca, że wszystko inne przestaje się w tym momencie liczyć. Noelle rozumiała ją lepiej niż ktokolwiek inny.

            Kiedy w pośpiechu zajechały pod budynek szpitala, do głowy brunetki zaczęły napływać przykre wspomnienia związane z tym miejscem. Mijała sale pacjentów, lekarzy i bliskich, którzy czekali na dobre, lub złe wiadomości. Przypomniały jej się długie dni, tygodnie i miesiące spędzone za murami szpitala. Każdego dnia, jej rodzina trwała w strachu, że usłyszą druzgocącą wiadomość. Po przekroczeniu progu szpitala, wszystkie wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Ból, smutek, cierpienie, śmierć i strata.

            Dziewczyna została kilka kroków w tyle, za przyjaciółką, która pognała korytarzem we wskazanym przez pielęgniarkę kierunku. Chciała otrząsnąć się z kłębiących ją emocji i przyzwyczaić się do otoczenia, w którym nagle się znalazła. Po raz pierwszy od jedenastu miesięcy znalazła się w szpitalu.

            Kiedy dotarła do przyjaciółki, ku swojemu zaskoczeniu zauważyła, że na plastikowych krzesłach w korytarzu siedzą rodzice dziewczyny. I ona i Olivia nie spodziewały się, że jej mama, która była poza miastem, zdąży tak szybko dojechać na miejsce. Przestała się nad tym zastanawiać i spojrzała na państwa Evans.

            Mama Olivii, Veronica, szlochała trzymając męża za rękę, który objął ją w opiekuńczym geście. Kobieta była roztrzęsiona i w jej dużych oczach widniał strach i ból. Strach o to, ze w tym momencie jej syn walczy o życie i ból, który związany jest z obawą stracenia go. Przed oczami Noelle pojawił się obraz jej własnej matki sprzed kilku miesięcy. Wyglądała dokładnie tak samo. Pogrążona w rozpaczy i pełna bezsilności.

Jack, bo tak nazywał się tata Olivii miał twarz ściągniętą w skupieniu i gorączkowo pocierał kciukiem lekki zarost na brodzie. Trzeba przyznać, że mężczyzna był silny, jednak widać było, że cierpi w środku. To właśnie po nim Olivia odziedziczyła siłę charakteru. Jej matka była kompletnym przeciwieństwem męża.

            Szatynka podeszła do matki, kucnęła przed nią i kładąc głowę na kolanach rozpłakała się. Zacisnęła dłonie w pięści, na znak bezsilności, a jej rodzicielka położyła szczupłą dłoń na włosach córki, gładząc jej głowę w opiekuńczym geście. Noelle przyglądała się tej scenie w milczeniu i nie wiedząc co robić, usiadła na podłodze i objęła przyjaciółkę, której łzy moczyły jej bluzę od dresu, która miała zarzuconą na ramiona. Noelle chciała zadbać o to, aby Olivia nie była samotna w tym czasie. Nie chciała, aby samotnie przeżywała ból. Nie chciała, aby doświadczyła tego samego co ona.

           3 godziny później

            Poczuła, że Olivia poruszyła się gwałtownie. Dziewczyny, nawet nie wiedząc kiedy, zapadły w sen, trwając w niewygodnej pozycji. Nad nimi stała pani Evans, która miała zaczerwienione i podkrążone oczy. Wyglądała żałośnie i przygnębiająco. Po dumnej i dostojnej kobiecie jaką na co dzień była, nie został ślad. Teraz wyglądała jak zdruzgotana kobieta, która obawia się o zdrowie syna.

            - Chodźcie – powiedziała cicho. – Możemy go zobaczyć.

            Bez słowa wstały i równym krokiem skierowały się za panią Evans. Noelle chwyciła przyjaciółkę za rękę, by poczuła się raźniej. Szatynka posłała jej blady uśmiech i westchnęła głęboko, wchodząc do sali.

           Brat Olivii leżał podłączony do wielu urządzeń. Jego ręka wisiała w powietrzu i niewątpliwie była złamana. Na policzku i czole miał opatrunek. Był blady, a jego oddech bardzo płytki. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak martwy.

            Veronica stojąca obok męża, po ujrzeniu syna, załkała cicho i wtuliła się w ramiona mężczyzny. Brunetka poczuła, ze ramiona Olivii drżą. Objęła ją ramieniem i ucałowała w czubek głowy, przymykając oczy. Po chwili do pokoju wszedł lekarz, który stanął nad łóżkiem nieprzytomnego chłopaka.

            - Po operacji w okolicach kości udowej, gdzie pojawił się duży obrzęk, opanowaliśmy sytuację, jednak stan Liama wciąż jest poważny. Niestety doznał on także stłuczenia pnia mózgu, co wiąże się z bardzo poważnymi konsekwencjami i dużym ryzykiem. – Powiedział mężczyzna, zachowując neutralny ton. Noelle zawsze podziwiała tych ludzi, którzy wiele razy informowali rodziny o śmierci bliskich lub o innych tragediach związanych ze zdrowiem najbliższych. Domyślała się jednak, że w głębi odczuwają smutek i łączą się w bólu, wraz z rodziną. – Oprócz tego znaleźliśmy jeszcze kilka mniejszych, ale także poważnych urazów. Złamanie kości lewej ręki w dwóch miejscach, trzy złamane żebra i otwarte rany na twarzy.

            Lekarz przerwał na chwilę swój wywód, patrząc na reakcje osób zebranych w pomieszczeniu. Veronika zamknęła oczy i kurczowo trzymała dłoń męża, Olivia stała nieruchomo obok niej, a ona… Z niepokojem czekała na najgorszą, końcową część. Z doświadczenia wiedziała, ze najgorsze wiadomości są zostawiane na sam koniec.

            Wstrzymała oddech i ścisnęła dłoń przyjaciółki.

            - Niestety Liam wciąż jest w śpiączce i zawsze pojawia się jakiś procent prawdopodobieństwa…. Że się nie wybudzi – dokończył, a po jego słowach mama dwudziestolatka rzuciła się w jego stronę z rozpaczliwym krzykiem, przeplatanym szlochem.

            Słowa lekarza były dla niej niczym cios nożem, prosto w serce. Chwyciła dłoń chłopaka, która nieruchomo leżała na łóżku i przycisnęła ją sobie do ust, szeptając modlitwę pod nosem. Kiedy już skończyła, odgarnęła mu ciemne włosy z czoła. Przejechała opuszkami palców po jego twarzy uważając, aby omijać zranione miejsca.

            - Wiem, że mnie słyszysz synku… – powiedziała cicho kobieta, uśmiechając się delikatnie przez łzy. – Wszyscy tu jesteśmy. I wszyscy bardzo cię kochamy. Wiesz o tym, prawda? – wykrztusiła z trudem.

            Na swoim ramieniu poczuła silną dłoń i spojrzała na swojego męża. Wstała z krzesła i przytuliła się do niego całym ciałem, pozwalając, aby gorzkie łzy płynęły jej po twarzy.

            Olivia stała wciąż w tym samym miejscu, ocierając co chwila twarz mokrą od łez, które mimowolnie wypływały jej z oczu. Spojrzała na miejsce, gdzie kilka sekund temu była jej przyjaciółka, jednak teraz było tam pusto.

            Noelle szybkim krokiem pokonała długi korytarz szpitalny, aż doszła do bocznego skrzydła, przy którym znajdowała się niewielka kaplica szpitalna. Dziewczyna westchnęła ciężko i weszła do pustego pomieszczenia, gdzie paliły się dziesiątki świec. Zrobiła znak krzyża i usiadła w pierwszej ławie.

            Złożyła ręce do modlitwy, jednak nie do końca wiedziała co powiedzieć. Poczuła, że słone łzy spływają jej po policzkach i oparła usta o czubki swoich palców, próbując pohamować płacz, zbierający się w jej wnętrzu.

            - To pewnie do kitu, że ludzie zwracają się do Ciebie, tylko jeśli czegoś potrzebują, prawda? Wiem, że nie byłam zbytnio religijna ostatnio, ale… Proszę – powiedziała szeptem dziewczyna, patrząc na krzyż wiszący ścianie. – Proszę, nie odbieraj Olivii Liama. Wiem jak to jest kogoś stracić i… Ja po prostu nie chcę, aby Olivia przechodziła przez to samo, co ja… - Dziewczyna poczuła, że coś w niej pęka i zakryła twarz dłońmi, wybuchając płaczem.

            Poczuła się przytłoczona wszystkimi wspomnieniami i najgorszymi miesiącami swojego życia. Miesiącami pełnymi cierpienia i smutku.

            Dziewczyna pogrążyła się w modlitwie i rozmyślaniach i kompletnie zapomniała o otaczającym ją świecie. Niespodziewanie, po jakimś czasie usłyszała, ze drzwi do kaplicy się zamykają. Drgnęła, jednak nie odwróciła się za siebie. Spodziewała się, kto to może być.

            Po kilku sekundach, obok niej usiadła Olivia, patrząc przed siebie.  Kiedy zrozumiała, że Noelle nie ma zamiaru nic powiedzieć, spojrzała w jej stronę i otworzyła usta ze zdziwienia, kiedy zobaczyła zapłakaną twarz przyjaciółki, która była chyba w większej rozsypce niż ona.

            - Nelly, co się stało? – spytała cicho, chwytając ją za dłoń. Odsunęła się ze zdziwienia, kiedy usłyszała głośny szloch, który wyrwał się z ust dziewczyny. Chciała cofnąć dłoń, jednak przyjaciółka kurczowo trzymała ją w uścisku.

            Noelle chciała coś powiedzieć, jednak nie mogła opanować płaczu, który wyrwał się po usłyszeniu zdrobnienia swojego imienia. Ostatni raz nazwała ją tak Melanie, chwilę przed śmiercią i od tego czasu, pierwszy raz usłyszała wypowiedziane je na głos.

            - Dlaczego zaszyłaś się w kaplicy i zniknęłaś bez słowa? – Spróbowała ponownie Olivia, po kilku minutach milczenia i po tym, jak Noelle chociaż trochę się uspokoiła.

            - Chodzi o coś, co wydarzyło się jeszcze w Bristolu… Zanim przeprowadziłam się do Londynu, chociaż po części dlatego moi rodzice zdecydowali tak, a nie inaczej… Aby wyjechać z miasta… - Zaczęła brunetka ocierając świeże łzy z twarzy. – Prawda jest taka, że jesteś pierwszą osobą, której o tym mówię… 

Tym razem, mogę powiedzieć, że jestem naprawdę dumna z tego rozdziału. Mam nadzieję, że wzbudził w was pewne emocje, gdyż taki był mój zamiar. ;)  Mam nadzieje, że przypadł wam on do gustu i że kolejny będzie tak samo dobry. C:

Informować? Zostaw GG lub twittera w komentarzu ;)