Rozdział trzeci

 "Zapomniała, że każdy dzień niesie za sobą kolejne rozczarowanie. On zapomniał, że czeka go starcie z bolesną rzeczywistością, którą sam sobie utrudnia."

               Taksówka zatrzymała się przed dużym domem, który nie posiadał pierwszego piętra, tylko parter. Po wejściu na podwórze, nastolatki weszły bez pukania do środka. Na imprezę była zaproszona ta najbardziej rozrywkowa i najpopularniejsza część szkoły. Żadnych outsiderów, dziwaków lub nielubianych uczniów.

            Mimo, że Olivia nie bardzo miała ochotę na zabawę, Noelle jak najbardziej chciała odgrodzić swoje myśli od Nicka, który nieproszony wkradał się w najgłębsze zakamarki jej głowy. Kiedy otrząsnęły się z nagłej fali głośnej muzyki, znalazły nieduży pokoik, w którym goście zostawili wierzchnie przykrycia.

            Noelle roztrzepała i chociaż trochę ogarnęła fryzurę, a usta pociągnęła błyszczykiem. Nie były z Olivią zbytnio ubrane na imprezę, jednak nie robiło jej to większej różnicy. Wkroczyły w tłum, witając się ze znajomymi. Po kilku minutach straciła przyjaciółkę z oczu. Podeszła do dużej beczki z piwem i wzięła czysty, plastikowy kubeczek do którego wlała alkohol. Był przyjemnie schłodzony, jednak zdaniem ciemnowłosej, nie było to najlepsze piwo jakie w życiu piła.

            Zajęła miejsce z którego miała idealny widok na bawiącą się młodzież. Część z nich była już mocno wstawiona. Dokończyła pić piwo i po chwili do tańca poprosił ją o rok starszy chłopak, którego osobiście nie znała, jednak wygląda na to, że on znał ją.

            - Ładnie wyglądasz Noelle – zagadnął kładąc ciepłe ręce na jej talii. Przewróciła ciemnymi oczami.

            - Czyżby? A powiesz mi może skąd znasz moje imię? – uniosła brwi w pytającym geście.

            - Mam swoje źródła… - odpowiedział tajemniczo na co dziewczyna parsknęła śmiechem.

            - A więc panie bezimienny… - zaczęła, jednak blondwłosy chłopak przerwał jej wpół zdania.

            - Thomas – uśmiechnął się zawadiacko.

            Kiwnęła głową i nie dokończyła zdania, które planowała powiedzieć. Po prostu dalej tańczyła z chłopakiem, podskakując w rytm piosenki. Kiedy kawałek dobiegał końca, Thomas położył dziewczynie rękę na plecach po czym przybliżył swoją twarz do niej. W porę odsunęła się i błysnęła białymi zębami w zadziornym uśmiechu.

            - Chcesz abym była znana z tego, że całuję się z ledwo poznanym chłopakiem? – Noelle uniosła jedną brew i przekrzywiłam głowę na bok, patrząc na chłopaka z rozbawieniem. Thomas zrobił zawiedzioną minę. – Sorry, ale nie jestem na tyle pijana, aby się z tobą całować.

            Zaśmiała się i odeszła od zszokowanego chłopaka. Po wypiciu jeszcze kilku kubeczków piwa i przetańczeniu kilku kawałków w tłumie uczniów, postanowiła odpocząć. Humor jej dopisywał, więc tańczyła jak szalona przez ostatnią godzinę. Nie pod wpływem alkoholu, gdyż wypiła stanowczo za mało, a piwo było bardzo słabe. Po prostu cieszyła się, że mogę spędzić miło wieczór i oderwać się od codziennych obowiązków.

            Noelle na kilka minut wdała się w pogawędkę z nowopoznanymi koleżankami z drużyny. Zdziwiła się, kiedy przechodząc obok nich, zawołały ją i z radością przywitały w drużynie. Wszystkie na pierwszy rzut oka wydały się sympatyczne i otwarte. Ale to mogą być pozory. A pozory mylą.

Przeprosiła rozgadane nastolatki na chwilę i skierowała się do wyjścia na taras. Z ulgą wciągnęła świeże powietrze do płuc. Wewnątrz domu panował zaduch. Mieszanka alkoholu, dymu papierosowego, potu, perfum i zielska, które inni idioci palili po kątach sprawiło, że rozbolała ją głowa.

            Podeszła do młodszej o rok dziewczyny i spytała się czy ma papierosy. Nastolatka sięgnęła do kieszeni i wystawiła paczkę w stronę Noelle. Wsadziła go do ust i po chwili już wypuszczała dym ustami. Usiadła na krześle ogrodowym i spojrzała w zachmurzone niebo, na którym było widać prawie pełny księżyc.

            Uwagę Noelle przykuły krzyki w salonie, gdzie panował największy tłum. Zmarszczyła brwi i zgasiła papierosa butem. Weszła do środka i zauważyła stojącą pod ścianą Olivię. Podeszła w stronę przyjaciółki.

            - O co chodzi? – spytała ciemnooka wskazując na tłum ludzi. W korytarzu było słychać śmiechy i okrzyki radości.

            - Nasza szkolna gwiazda wróciła – mruknęła z ironią Olivia.

            Noelle spojrzała w stronę korytarza i zobaczyła widok, który zaparł jej dech w piersi. Korytarzem szedł Nick, witając się ze znajomymi. Nie był sam. Na jego ramieniu uwiesiła się Alice, która właśnie całowała go prosto w usta.

            Dziewczyna zagryzła wargę i zrobiła zbolałą minę. Mimo, że Nick nie mówił, że nie ma dziewczyny, jego widok z Alice jakoś dziwnie ją zabolał. Nabrała powietrza do płuc, kiedy zobaczyła, że zielone tęczówki Nicka wpatrują się prosto we nią. Przez chwilę na jego twarzy pojawił się cień bólu, jednak po chwili to wrażenie się ulotniło.

            - Poznaj Nicholasa Turnera, chłopaka Alice i jednocześnie największego idiotę i dupka w całej tej szkole. – Głos przyjaciółki odwrócił na moment jej uwagę od Nicka. Spojrzała na nią z nieobecnym wyrazem twarzy i bez słowa znowu przeniosła wzrok na zielonookiego, który wciąż się w nią wpatrywał. Sekundę później odwrócił się do swojej dziewczyny, która szeptała coś mu na ucho, jednocześnie patrząc prosto na Noelle.

            Ku zaskoczeniu dziewczyny, chłopak skierował się prosto w jej stronę. Hardo zapewniła się w duchu, że nie da po sobie poznać, jak bardzo ta sytuacja jest dla niej dziwna. Przybrała obojętny wyraz twarzy i obrzuciła idącego w jej stronę chłopaka wzrokiem wyprutym z emocji.

            Nick był zaskoczony tym, jaka zmiana w kilka sekund zaszła w twarzy dziewczyny. Z jej twarzy zniknęło zdziwienie i smutek. Zamiast tego, patrzyła na niego obojętnym wzrokiem, w którym chłopak dostrzegł ślad pogardy i smutku.

            Kiedy Nick stanął przed Noelle, dziewczyna z irytacja zauważyła, że ludzie utkwili w nich wścibski wzrok. Nick spojrzał na nią i uśmiechnął się chłodno.

            - Więc to ty jesteś tą Noelle Lange, która szuka swojego miejsca, tam, gdzie cię nie chcą… - powiedział chłopak, a na podkreślenie swoich słów, zatoczył koło dłonią.

            - Och! Nie wiedziałam, że muszę mieć czyjąś zgodę – warknęła z ironią brunetka, a w tle usłyszała stłumione śmiechy.

            Twarz Nicka stężała i chłopak milczał przez chwilę, jakby nie wiedział co ma powiedzieć. Przy jego boku pojawiła się Alice.

            - Chcesz zagrzać miejsca w mojej drużynie?! Nikt cię tam nie chce rozumiesz to?! – krzyknęła nagle blondynka, ruszając w stronę Noelle, jednak Nick ją zatrzymał. Dziewczyna wyrwała się ze złością, jednak nie zrobiła kolejnego kroku. – Przysięgam ci, że jeśli tylko spróbujesz zająć moje miejsce, zniszczę cię! – syknęła blondynka w stronę ciemnowłosej, która patrzyła na nią z lekkim strachem w oczach.

            W głowie brunetki pojawiła się myśl, że Alice jest niestabilna psychicznie, albo ma kompleks wyższości. Obie wersje są prawdopodobne. Noelle nic nie odpowiedziała, tylko prychnęła zniecierpliwiona.

            -Jak już słyszałaś. Nie wchodź nikomu w drogę, ani nie pchaj się tam, gdzie cię nie chcą, a wszystko będzie świetnie. Jeśli nie… - zatrzymał się chłopak i spojrzał na Noelle z uwagą. – Cóż, zrobi się nie miło… - zaśmiał się cierpko, a w tłumie zawtórowała mu duża grupa osób.

            Odsunął się do dziewczyny i chwycił butelkę wódki stojącą na komodzie obok. Podniósł ją do góry i krzyknął:

            - Czas rozkręcić tą imprezę! – wybuchnął śmiechem, kiedy uczniowie krzyknęli na znak zgody, a muzyka na nowo została głośno puszczona. To zabawne – pomyślał brunet, pociągając łyk alkoholu z butelki. – Ludzie mają go za jakiegoś władcę, który ma zawsze ostatnie słowo. Nie pasowało mu to, jednak nie robił nic, aby to zmienić.

            Najbardziej zabolało go spojrzenie Noelle, którym obrzuciła go dziewczyna, kiedy wychodziła z domu Jareda. Nie potrafił usprawiedliwić swojego zachowania. Po prostu nie potrafił.

            Noelle zabrała swoja kurtkę z pokoju i niedbale zarzuciła ją na ramiona. Wyszła z domu Jareda i ruszyła przed siebie, nie zastanawiając się nad tym, gdzie idzie.  Otuliła się ramionami, próbując się ogrzać.

            Za swoimi plecami usłyszała krzyk przyjaciółki. Olivia podbiegła do niej i chwyciła za ramię. Zmarszczyła brwi, widząc smutek w oczach przyjaciółki.

            - Co się tam właśnie stało? – spytała głosem, w którym pobrzmiewało zdziwienie i troska. Noelle nic nie odpowiedziała, aż napotkały starą, drewnianą ławkę stojącą po prawej stronie ulicy. Ciemnowłosa usiadła i przeczesała dłonią długie włosy. Westchnęła ciężko i w głowie ułożyła sobie, co musi powiedzieć Olivii.

            Opowiedziała jej sytuację, kiedy poznała Nicka. Jak rozmawiali i kiedy Noelle myślała, że chłopak jest przystojny, wart uwagi i naprawdę sympatyczny. Jakie rozczarowanie przeżyła, kiedy zobaczyła go w domu u Jareda, z Alice uwieszoną mu ramieniu. Jak poczuła się, kiedy usłyszała jego słowa, które sprawiły jej tak wielką przykrość.

            - To tak jakby… On był kimś innym kiedy jest z kimś obcym . A w otoczeniu znajomych ze szkoły… Był…–  Ciemnowłosa urwała wpół zdania patrząc na Olivię smutnym wzrokiem. Szatynka pokręciła głową.

            - Po prostu sobą – dokończyła za nią Olivia. – Naprawdę nie wiem co o tym myśleć, jednak znam Nicka już dobre kilka lat i… Z tego co pamiętam, on zawsze taki był. Ale mogę się mylić – powiedziała z bladym uśmiechem

            Noelle kiwnęła głową i obie dziewczyny ponownie zamilkły, pogrążając się we własnych myślach.

            - Straciłam ochotę na imprezowanie – powiedziała nagle ciemnooka wstając z ławki. Wyciągnęła z kieszeni telefon i spojrzała na przyjaciółkę.

            - Możemy jechać do mnie – stwierdziła dziewczyna, jakby czytając w myślach Noelle. Ciemnowłosa zgodziła się ochoczo i zadzwoniła po taksówkę, gdyż do najbliższej stacji metra miały kawał drogi.

            I to tyle z miłego wieczoru – pomyślała z goryczą Noelle.

Średnio podoba mi się końcówka tego rozdziału, ale to już pozostawiam wam do oceny. Jak zauważyliście, pozamieniałam rozdziały z pierwszej osoby, na trzecią. Tak mi się lepiej pisze.;) 

Dziękuję Wam za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Każdy nowy komentarz to kolejny kop w mój tyłek, aby pisać nowy rozdział. :)

Informować? Zostaw swoje gg lub twittera w komentarzu.