Rozdział siódmy

"Człowiek będzie zupełnie wolny tylko wówczas, gdy otoczy się światem całkowicie stworzonym przez siebie." 

Zamiast udać się do domu, postanowiła zajść do pobliskiej kawiarenki. Noelle lubiła tam przychodzić wieczorami, aby odstresować się po całym dniu. Dzisiaj miała ochotę na spokojnie ułożyć sobie wszystko w głowie. Westchnęła cicho i weszła do środka. Owiał ją zapach świeżo parzonej kawy i owocowych herbat.

Usiadła przy dwuosobowym stoliku w rogu kawiarni i zamówiła najlepsze lody jakie można znaleźć w całym Londynie. Kiedy otrzymała swoją porcję, podziękowała kelnerce o imieniu Jackie, gdyż tak głosiła plakietka na jej uniformie. Jedząc powoli i myśląc nad słowami Nicholasa, ogarnęła ją dziwna melancholia i nagły smutek. Wszystko zdawało się komplikować. Akurat kiedy myślała, że ułożyła sobie życie w Londynie. Nawet przyjazd jej siostry nie ukoił zmartwionego umysłu.

Nie wiedziała co ma robić. Czy wierzyć Nicholasowi? Czy on mówił prawdę? Z jednej strony Noelle wierzyła jego słowom. Kiedy dzisiaj z nią rozmawiała, w jego oczach zobaczyła czystą szczerość. Może był świetnym kłamcą… Olivia ostrzegała Noelle, że Nick nie należy do typu sympatycznych osób. Więc o co w tym wszystkim chodziło? Dlaczego on w jej towarzystwie stawał się naprawdę miły?

Zrezygnowana swoimi myślami, odłożyła łyżeczkę i oparła głowę na dłoni. Przymknęła powieki i niespodziewanie poczuła się zmęczona. Zmęczona tym wszystkim. Rozejrzała się po kawiarni i znieruchomiała widząc dwie siedzące blisko siebie osoby.

Jej ojciec siedział obok dość młodej i ładnej blondynki. Położył swoją dłoń na dłoni kobiety, a ta uśmiechnęła się ciepło. Noelle pokręciła głową, a jej długie włosy zawirowały wokół głowy Nie. To nie może być prawda – pomyślała. Chciała wierzyć, że jej ojciec jest tylko na jakimś spotkaniu z pracy, ale tą myśl skutecznie z jej głowy wypchnął widok jej ojca, pochylającego się w stronę kobiety. Musnął jej pełne usta i założył kosmyk za ucho.

Noelle stłumiła w sobie gniew, a z jej oczu popłynęły łzy. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w ojca, siedzącego po przeciwnej stronie pomieszczenia. Ocierając łzy, odwróciła wzrok i w pośpiechu, z torebki wyciągnęła banknot. Wstała od stolika zarzucając na siebie płaszcz. Zostawiła zapłatę, prawie że całą porcję lodów i niezauważona przez ojca, wyszła na zewnątrz.

Spojrzała się w niebo, chcąc powstrzymać napływające do oczu łzy. Wyciągnęła paczkę papierosów i odpaliła jednego.  Oddychając głęboko, zacisnęła dłonie w pięści i szybkim krokiem ruszyła w pierwszym lepszym kierunku. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie zobaczyła.

Oczywiście wiedziała, że po śmierci Melanie, pomiędzy jej rodzicami nie było najlepiej, ale miała nadzieję, że po przeprowadzce do Londynu wszystko się ułoży. Wygląda na to, że jej ojciec udawał szczęśliwego, a na boku spotykał się z kochanką. Ta myśl zabolała Noelle. Jej rodzina wystarczająco wycierpiała przez śmierć Melanie. Nie mogła uwierzyć, że ojciec jest zdolny do takiego świństwa.         

                Doskonale wiedział wszystkie na niego liczyły.

Nim dziewczyna się spostrzegła, dotarła pod wielki dom Alice. Skołowana rozejrzała się wkoło i z zaskoczeniem stwierdziła, że przeszła kilkanaście ulic w bardzo krótkim tempie. Wnioskując po stłumionych dźwiękach jakie dochodziły do jej uszu, w domu blondynki odbywała się jakaś impreza. Noelle wzruszyła ramionami i skierowała się do drzwi.

Weszła bez pukania i zauważyła, że dom jest pełen uczniów z jej szkoły. Impreza w poniedziałek? Klasyka w Londynie. Jakoś trzeba przetrwać pierwszy dzień tygodnia, prawda? Dzisiejszego wieczoru nie miała ochoty wracać do domu. Miała za to chęć upicia się i zapomnienia o ten wieczorze, który z minuty na minutę był coraz gorszy. Do dziewczyny podeszło kilka osób, które się z nią powitały, a Noelle odpowiedziała niemrawe „cześć” i wtopiła się w tłum.

Do plastikowego kubeczka nalała sobie alkoholu, który wypiła kilkoma dużymi łykami.

- Noelle? Co ty tu robisz? – Za swoimi plecami usłyszała bardzo dobrze znany jej głos. Odwróciła się i napotkała zielone oczy Nick`a, który uśmiechnął się do niej z błyskiem w oku.

- To otwarta impreza, nie? – mruknęła dziewczyna. Nie miała najmniejszej ochoty z nim rozmawiać, więc zachowując się co najmniej niemiło, wyminęła go bez słowa i zaczęła tańczyć z jakimś chłopakiem, który stał obok.

Wypiła kilka kolejnych kubeczków piwa, próbując wyłączyć swoje myśli. Zmęczona tańcem usiadła na dużej kanapie w towarzystwie kilku dziewczyn z drużyny i ich chłopaków. Noelle wsłuchała się w ich rozmowę i po chwili w towarzystwie innych, wybuchnęła melodyjnym śmiechem.

- Ej! – powiedziała nagle wysoka, rudowłosa dziewczyna, która siedziała obok Noelle, przytulona do swojego chłopaka. – Już za nieco ponad tydzień są zawody! Strasznie bym chciała, abyśmy w tym roku wygrały. Nie możemy sobie pozwolić na ponowną porażkę!

- Bez obaw – zaczęła Noelle z leniwym uśmiechem. – Teraz macie mnie w drużynie, więc bez problemu sięgniemy po mistrzostwo – dziewczyna mrugnęła i uśmiechnęła się, słysząc pełne entuzjazmu krzyki zebranych wokół niej uczniów.

- Jaka szkoda.,.. – Noelle usłyszała cierpki głos Alice, która ni stąd ni zowąd znalazła się przed ich kanapą. Trzeba przyznać. Wyglądała naprawdę olśniewająco. Długie, blond włosy spływały jej po ramionach, tworząc lśniące loki. Ubrana w brzoskwiniową sukienkę, niewątpliwie wyróżniała się na tle zebranych tutaj osób. – Szkoda, że dopiero wstąpiłaś do drużyny i nie ma najmniejszych szans, abyś chociaż na chwilę weszła na boisko na zawodach – Alice zaśmiała się lekko i spojrzała na ciemnowłosą pełnym politowania spojrzeniem.

- Jaka szkoda, że ja mam inne plany – odpowiedziała Noelle, naśladując głos Alice. Wstała z kanapy i stanęła przed blondynką, mierząc ją wyzywającym spojrzeniem. – Pilnuj się blondyno, bo już niedługo zobaczysz, że twój blask kiedyś się skończy. – Twarz Noelle rozjaśniła się w promiennym uśmiechu, a jej niebieskie oczy ostrzegawczo się zmrużyły.

- A to ciekawe… - zastanowiła się blondynka, zbliżając swoją twarz do twarzy Noelle. Dziewczyna miała wrażenie, że nagle wszyscy w pomieszczeniu zdawali się na nie patrzeć, a muzyka jakby przycichła. Świetnie. Noelle zawsze uwielbiała takie widowiska. – Tak się składa, że to j a jestem kapitanem drużyny. Więc swoje „plany” – tutaj zrobiła tak zwany cudzysłów z palców i kontynuowała. – możesz sobie wsadzić głęboko w dupę – warknęła Alice i prychnęła.

- Cierpisz na kompleks wyższości – zakpiła Noelle, nie zwracając uwagi na nienawistne spojrzenie jakim obrzuciła ją Alice. – Nie możesz znieść myśli, że ktokolwiek może być od ciebie lepszy. Naprawdę chcesz przegrać drugi rok z rzędu?

- To już nie twój powód do zmartwień. Wygramy te zawody, zobaczysz – warknęła dziewczyna.

- Wprost nie mogę się doczekać – zakpiła Noelle i kręcąc głową z rozbawieniem, wyminęła Alice. Nie było jej jednak dane dość za daleko, gdyż poczuła silny uścisk dłoni na swoim ramieniu. Blondynka odwróciła ją przodem do siebie.

- Nie zapominaj! Zbliż się do mojego chłopaka, a zniszczę ci życie! – Blondynka zacisnęła usta w wąska kreskę i spojrzała na Noelle oczami pełnymi gniewu.

- Czy ty umiesz mówić tylko o jednym?! – Dziewczyna poczuła wzbierający się w niej gniew. Miała wszystkiego i wszystkich dość. Wyrwała się w uścisku blondynki i spojrzała na nią ze złością. – Jaka to jesteś niesamowita?! Czego mam nie robić?! Że to wszystko należy do ciebie?! – Krzyk Noelle rozniósł się po pomieszczeniu i teraz dziewczyna nie miała wątpliwością, że wszyscy ją słyszą i obserwują. – To jest nienormalne! To z jaką niechęcią i nienawiścią mnie traktujesz. Przecież ja ci nic nie zrobiłam Alice! – Noelle spojrzała na zdziwioną dziewczynę i wzięła kilka głębszych oddechów.

- Teraz myślisz, że jesteś na szczycie. Ale pamiętaj, że wszystko się kiedyś skończy. I kiedy tak się stanie, rozejrzysz się i zauważysz, że zostałaś kompletnie sama – Noelle wysyczała każde słowo, nie mogąc pohamować szalejących w niej emocji.

Przez twarz Alice, na ułamek sekundy wstąpił wyraz skruchy, jednak po mrugnięciu okiem, zniknął tak szybko jak się pojawił.

- Nie będę wysłuchiwała twoich bredni! – Alice krzyknęła wściekła i zacisnęła dłonie w pięści. – Zjawiasz się tutaj jak gdyby nigdy nic i mnie pouczasz?! – Na twarz dziewczyny na powrót wstąpił kpiący uśmiech. Ku zdziwieniu Noelle i wszystkich zebranych, popchnęła brunetkę, która zatoczyła się do tyłu. Śmiech Alice rozniósł się po pomieszczeniu. – Jesteś słaba. Nie przetrwasz tutaj i nie wygrasz. Nie ze mną.

Dziewczyna odwróciła się z zamiarem odejścia, jednak Noelle nie była wstanie stłumić swojej złości. Alice ją upokorzyła i teraz za to zapłaci. Dziewczyna podbiegła do niej i z całej siły popchnęła i pociągnęła za włosy. Blondynka krzyknęła wściekła i rzuciła się na Noelle.

Ludzie zebrani w pomieszczeniu stali jak oniemiali, obserwując jak dwie dziewczyny walczą ze sobą na dywanie. Nikt się nie pofatygował aby to przerwać, zanim komuś stanie się krzywda. Uczniowie zaczęli dopingować walczące dziewczyny.

Noelle z krzykiem wściekłości wbiła paznokcie w ramię blondynki. Nim zdążyła zrobić coś więcej, silne ramiona postawiły ją do pionu i zatrzymały w uścisku. Zaczęła się szarpać i krzyczeć wyzwiska w stronę Alice, która także została unieruchomiona. Noelle spojrzała na chłopaka który ją trzymał i jęknęła. Oczywiście. Nick.

- Co wy do cholery robicie? – spytał zdenerwowany Nick.

Obie dziewczyny milczały i kiedy względnie się uspokoiły, na powrót zostały postawione na ziemi. Noelle stała naprzeciwko Alice. Jej serce biło w szaleńczym tempie, jednak złość powoli się ulatniała. Dziewczyna odetchnęła i podeszła do Alice.

- Przepraszam – powiedziała ze znużeniem i wyciągnęła dłoń w stronę blondynki. Czekając na jakąkolwiek reakcję z strony dziewczyny, obserwowała jak na jej twarz wpływa ironiczny uśmiech.

- Pieprz się, Lange – warknęła z szerokim, kpiącym uśmiechem. Nim brunetka zdążyła zareagować, zauważyła pięść zbliżającą się do jej głowy. Kiedy Alice ją uderzyła, Noelle od razu straciła przytomność i upadła na podłogę.

Rozdział ten dedykuję Whisper  która jest świetną osobą i zawsze umie podnieść człowieka na duchu. Dziękuję! <3 

Nie podoba mi się ten rozdział. Przepraszam, sknociłam go. Wybaczcie, że są prawie same dialogi i mało opisów. Jakoś ciężko mi się go pisało, ale postanowiłam napisać go teraz, póki siedzę w domu, bo później nie będzie na to czasu.

Mam wielką nadzieję, ze kolejny będzie lepszy i dłuższy, bo ten krótki strasznie wyszedł. Dziękuję za wszystkie opinie! :3