Rozdział czternasty

            - Naprawdę? – sapnęła Noelle, patrząc na Olivię z szeroko otwartymi oczami. Dziewczyna kiwnęła głową, wtulając się w pierś Sebastiana, który siedział obok i teraz przygarnął ją do siebie, całując w czubek głowy.

            - Z dnia na dzień będzie pamiętał coraz więcej – powiedziała, a w jej orzechowych oczach zalśniły łzy. Cała trójka zaczęła z ekscytacją wywodzić się na temat Liama, jedynie Nick milczał. W końcu Sebastian spytał:

            - Nick, stary, co tak milczysz? – spytał, marszcząc brwi.

            - Ja… Po prostu jestem bardzo zdziwiony – uśmiechnął się, z całych sił pragnąc, aby wyglądało to wiarygodnie. – Bardzo się cieszę, Olivio – powiedział uśmiechając się ciepło, jednak jego wnętrze pozostało nieruchome. Poczuł się, jakby świat znieruchomiał. Nie wiedział co ma zrobić. Utkwił w martwym punkcie i każde wyjście z tej sytuacji było beznadziejne.

            ***

            5 dni później

            Noelle wysiadła z samochodu, zatrzymując się pod domem Olivii. Otarła mokrą od twarz łez i wzięła kilak głębszych oddechów. Jej klatka piersiowa drżała, a z gardła co jakiś czas wydobywał się szloch. Zacisnęła dłonie na kierownicy i położyła na nich głowę, oddychając głęboko, aby uspokoić myśli pędzące w jej głowie.

            Wysiadła z auta i podeszła do drzwi od domu Olivii. Zapukała kilka razy i po chwili w progu stanęła szatynka w roztrzepanych włosach. Od kilku dni siedziała chora w domu, dlatego teraz nie prezentowała się olśniewająco. Stłumiła ziewnięcie i spojrzała z delikatnym uśmiechem na przyjaciółkę. Jednak ten gest zamarł jej na ustach, kiedy zobaczyła łzy Noelle.

            - Mogę wejść? – spytała ciemnowłosa, głosem wyprutym z emocji. Pociągnęła nosem.

            Olivia bez słowa uchyliła drzwi, wpuszczając ją do środka. Weszły na górę, do pokoju dziewczyny. Noelle w milczeniu usiadła na krześle przy biurku, chowając twarz w dłoniach, oddychając szybko. Kiedy zobaczyła twarz Olivii, rozpacz którą odczuwała, zastąpił gniew.

            - Alice powiedziała mi coś dzisiaj. Powiedziała, że jeszcze zanim tu przyjechałam, pomiędzy tobą a Nickiem coś było – powiedziała, patrząc jej prosto w oczy. Starała się ukryć drżenie we własnym głosie.

            Olivia spojrzała na nią z szokiem wymalowanym na twarzy. Otworzyła usta, jednak po chwili je zacisnęła.

            -  Od kiedy wierzysz w to, co mówi Alice? – spytała po chwili. Jej głos drżał, a Noelle znała już odpowiedź.

            - Od jakiegoś czasu – odmruknęła. Wstała i spojrzała na nią z ognikami w oczach. – Zadałam ci proste pytanie… - powiedziała, patrząc uparcie na dziewczynę, która nie ośmieliła się podnieść wzroku. - To prawda, mam rację? – warknęła. – Po prostu mi powiedz! – krzyknęła. – Powiedz mi prawdę – powiedziała z naciskiem na każde słowo.

            - Noelle… - zaczęła, jednak ciemnowłosa uciszyła ją ruchem dłoni.

            - Dlaczego mi nie powiedziałaś? – spytała, wybuchając płaczem. Pokręciła głową, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała.

            - To nic nie znaczyło, okej?! – jęknęła Olivia, czując jak do jej oczu napływają łzy. Ta scena wydawała jej się taka surrealistyczna. Noelle miała się nigdy o tym nie dowiedzieć. Nikt nie miał się o tym dowiedzieć. Olivia nie wiedziała nawet skąd Alice to wie oraz dlaczego nagle Noelle jej ufa. – To było kilka pocałunków. Nic więcej!

            - Więc dlaczego mi o tym powiedziałaś, co?! – krzyknęła, gniewnym gestem ocierając łzy. Pokręciła głową. – Gdzie w tym czasie był Sebastian?! Założę się, że on nie wie! Boże, dlaczego to zrobiłaś! Jak mogłaś? – szepnęła, patrząc na przyjaciółkę pełnymi rozczarowania i smutku oczami.

            Olivia zmarszczyła brwi, zagryzając wargę.

            - Przepraszam… Nie chciałam, aby tak wyszło – jęknęła. – Ostrzegałam cię, że on nie jest chłopakiem dla ciebie…

            Noelle otworzyła usta ze zdziwienia i zmrużyła oczy, czując jak coś gotuje się w jej wnętrzu. Pchnięta odruchem wściekłości, zamachnęła się, uderzając Olivię w policzek. Szatynka dotknęła dłonią zaczerwienionego miejsca i spojrzała na Noelle przestraszonym wzrokiem.

            - Nie jest chłopakiem dla mnie?! – krzyknęła. – Może jest chłopakiem dla ciebie, co? Może dlatego tak mówiłaś?! Cholera! Przecież wiedziałaś, że dla mnie to coś poważnego! Zaufałam mu! Zaufałam tobie! – jęknęła ciemnowłosa. - Miałaś tyle okazji, aby mi to powiedzieć. Nie przeszkadzałoby mi to! Ale zamiast tego, dowiaduję się z drugiej ręki, że moja najlepsza przyjaciółka zdradzała swojego obecnego chłopaka z moim! – zakończyła, a jej głos się załamał. Była bliska ponownego wybuchnięcia płaczem.

            - Zachowujesz się tak, jakby Nick był święty! – warknęła dziewczyna, biorąc głęboki oddech i patrząc na Noelle z iskrą w oku. Mimo, że odczuwała wielki ból, który zadawały jej słowa przyjaciółki, nie mogła pominąć istotnych szczegółów, które Noelle pomijała.

            - Przynajmniej jest ze mną szczery! – powiedziała, patrząc na szatynkę ze wstrętem i złością.

            - Tak myślisz? – parsknęła Olivia. – Wiele razy ostrzegałam cię, że Nick jest złą osobą. I teraz wiem jaka jest prawda i wiem, że się nie myliłam – powiedziała, przełykając gulę, która urosła jej w gardle. – Przepraszam cię, że mówię ci to w takich okolicznościach, ale wygląda na to, że nie będę miała kolejnej szansy – powiedziała na wydechu i zacisnęła dłonie w pięści. Serce waliło jej młotem w piersi, a kiedy spojrzała prosto w oczy Noelle, poczuła się jakby niewidzialna pięść ścisnęła jej serce.

            - Wypadek Liama…To była wina Nicka – szepnęła, przymykając oczy. – Liam przypomniał sobie to wczoraj wieczorem. Ścigali się na motorach. Wiesz, że Liam często brał udział w wyścigach. W tą noc, kiedy Liam miał wypadek, ścigali się oboje. Nie wiem co dokładnie się między nimi wydarzyło, że Nick to zrobił. Wjechał w niego podczas wyścigu, a Liam był rozpędzony. Spadł z motoru i… - jej głos zadrżał, a z oczu popłynęły łzy. – On go prawie zabił, Noelle! To była jego wina. On spowodował ten wypadek. Zrobił to specjalnie – szepnęła, a jej głos dobiegał do Noelle jakby zza ściany. Wydawał sie taki odległy.

            W chwili, kiedy Olivia wypowiedziała te słowa, Noelle poczuła jak jej serce przestaje bić na moment. Zaczęła gorączkowo kręcić głową, biorąc głębokie oddechy. To nie mogła być prawda. Nie, nie, nie.

            - Zamknij się! – krzyknęła, wybuchając płaczem. Zakryła usta dłonią, próbując stłumić szloch. Zacisnęła oczy – Po prosu… Zamknij się – szepnęła, przeczesując włosy dłonią. – Kłamiesz – powiedziała, unosząc zapłakaną twarz i patrząc na Olivię.

            - Dobrze wiesz, że nie – odpowiedziała cicho Olivia, odwracając wzrok, aby następnie znów spojrzeć na dziewczynę, która siedziała nieruchomo i wpatrywała się w odległy punkt. – Możesz się spytać Liama lub Nicka. Pytanie tylko, czy Nick powie ci prawdę? – spytała cicho.

***

            Ciemnowłosa stanęła przed budynkiem szpitala, gdzie Liam znajdował się na rehabilitacji. Wzięła kilka głębszych oddechów i zacisnęła kciuki. Błagam, aby to okazało się pomyłką. Błagam, aby to była nieprawda – prosiła w myślach, a po jej policzkach popłynęły nowe łzy. Część niej już wiedziała jaka jest prawda.

            Niezdarnym ruchem otarła łzy i na chwiejnych nogach wysiadła z samochodu i skierowała się w stronę wejścia. Wjechała windą na siódme piętro i podążyła do Sali gdzie pacjenci mieli rehabilitację. Od razu zauważyła chłopaka, który siedział w fotelu, rozmawiając z jakąś blondynką. Widocznie czekał na lekarza.

            Kiedy ją zauważył, spojrzał na Noelle dużymi, ciemnymi oczami, w których pojawił się cień. Przeprosił na chwilę swoją rozmówczynię i podszedł do Lange, która przełknęła ślinę. Chłopak kiedy tylko rzucił okiem na roztrzęsioną Noelle, wiedział dlaczego tu jest. Wiedział, że ona wie. Przymknął więc oczy, siadając na najbliższym fotelu. Zapowiadała się trudna rozmowa.

            Dziewczyna usiadła obok, wlepiając w niego wyczekujące i pełne strachu spojrzenie.

            - Czy to prawda? – spytała bez zbędnych wstępów, zduszonym głosem. – To przez Nicka miałeś wypadek? – szepnęła, zaciskając dłonie w pięści. Przygryzła wnętrze policzka tak mocno, że poczuła metaliczny smak krwi w ustach.

            Liam rozchylił wargi, jakby chciał coś powiedzieć. Zamiast tego pokiwał powoli głową, spuszczając wzrok. Nie chciał widzieć reakcji Noelle. Dziewczynie w tym momencie serce pękło na dziesiątki kawałków. Powinna mieć nadzieję, że Nick zaprzeczy, ale wiedziała, że tak się nie stanie. Podświadomie czuła, że Liam i Olivia mówią prawdę. Tak bardzo bolesną prawdę.

            Noelle poczuła jak kolejne łzy płyną po jej twarzy. Zacisnęła powieki i schowała twarz w dłoniach. Całe jej ciało było napięte, chcąc powstrzymać płacz, który zbierał się w jej wnętrzu. Z całych sił powstrzymywała się, aby nie wrzasnąć z bezsilności.

            Ostatni raz czuła się tak w dzień śmierci swojej siostry. Wtedy ostatni raz czuła przerażający ból w piersi. To kłucie, które jej nie opuszczało. Rozdzierający ją od środka ból i ogromna gula rosnąca w gardle. Pragnęła, aby to uczucie nie wróciło.

            Zaszlochała cicho, zaciskając dłonie na swoich włosach. Całe jej ciało drżało, a z powodu łez ledwo łapała oddech.

            Powinna się przyzwyczaić, że szczęście nie jest jej przeznaczone.

Przedostatni rozdział, mam nadzieję, że wam się podoba. Jak myślicie, jak to wszystko się skończy? Dziękuję wam za każdy komentarz i za to, że dotrwaliście ze mną prawie do końca. Jeszcze tylko jeden rozdział i koniec historii Noelle i Nicka. Ostatni rozdział w niedzielę! x