Rozdział trzynasty

            Kiedy spostrzegła Olivię, stojącą przy wejściu do sali, gdzie leżał Liam, w oczach Noelle stanęły łzy. Puściła dłoń Nicka, który ściskał ją przez cały czas. Pobiegła do przyjaciółki, przylegając do niej całym ciałem. Poczuła jak ramiona dziewczyny drżą, a z jej gardła wydostaje się krótki, niepochamowany śmiech.

            - Jak z nim ? – spytała Noelle, z błyszczącymi oczami, odsuwając się od przyjaciółki.

            Dziewczyna usiadła na krześle, więc Noelle zrobiła to samo. Nick usiadł obok swojej dziewczyny, splatając jej palce ze swoimi.

            - On… Wszystko z nim w porządku. To znaczy, czeka go krótka rehabilitacja, ale szybko wróci do zdrowia. Ale… On… stracił pamięć, Noelle – powiedziała cicho. – Nie pamięta ostatniego roku swojego życia. Nie pamięta praktycznie nic z wypadku. Jedynie krótkie, nic niemówiące urywki.

            - Ale… Odzyska ją, prawda? Odzyska pamięć… - powiedziała z wahaniem Noelle, marszcząc brwi.

            Olivia wzruszyła ramionami i westchnęła, przeczesując splątane włosy.

            - Lekarze mówią, że najprawdopodobniej tak. Twierdzą, że to jedynie chwilowe. Przejdzie krótką terapię i z czasem wszystkie wspomnienia powrócą – powiedziała, uśmiechając się delikatnie.

            Noelle odetchnęła z ulgą.

            - Powinnaś jechać do domu. Przespać się trochę… - zasugerowała.

            - Yeah. Tak zrobię, ale za trochę. Najpierw musze porozmawiać z rodzicami.

            - Gdzie oni są?

            - Rozmawiają z lekarzami.

            - Możemy zobaczyć Liama? – spytała Noelle.

            Szatynka pokręciła m głową, tłumiąc ziewnięcie.

            - Najwcześniej za godzinę. Na razie przeprowadzają badania kontrolne. Dopiero wtedy dowiem się więcej szczegółów i powiedzą, kiedy go wypiszą…

            Noelle pokiwała powoli głową, ściskając ramię przyjaciółki.

            - Tak się cieszę, że wszystko z nim w porządku… - powiedziała, przytulając z całych sił przyjaciółkę.

            Nick, który cały czas milczał, poczuł ukłucie w piersi, kiedy zobaczył jak Noelle pociesza Olivię. Dziewczyna o mało nie straciła brata. A on po prostu siedział obok i nic nie powiedział, chociaż mógł powiedzieć wiele i rozwiać wszystkie wątpliwości. Zamiast tego, odetchnął z ulgą, słysząc, że Liam stracił pamięć. To było mu niezwykle na rękę.

Jakim typem osoby był, że cieszył się z tego powodu, że brat jego kumpeli stracił pamięć?

            - Zgłodniałam. Może pójdziemy do kawiarni coś zjeść? – zaproponowała Noelle, wstając z krzesła. Pozostała dwójka zgodziła się ochoczo i wspólnie ruszyli szpitalnym korytarzem.

            Ku zdziwieniu i uldze ciemnowłosej, tym razem, będąc w szpitalu nie odczuwała takich emocji jak kilka tygodni temu. Nie ogarniał ją smutek, oraz nie zbierało jej się na płacz. Podświadomie wiedziała, że to w dużej części dzięki Nickowi, który szedł obok, obejmując ją troskliwie ramieniem.   

***

            3 dni później

            - Naprawdę nie wiem dlaczego to robię! – jęknął Nick, siadając na krześle przy biurku i włączając laptopa.

            Noelle zrobiła młynka oczami, mierzwiąc chłopakowi włosy. Usiadła na krześle obok, wręcz podskakując z ekscytacji. Dobry humor nie opuszczał ją od wczoraj, kiedy dowiedziała się, że Liam zostanie wypisany ze szpitala pod koniec tego tygodnia.

            Noelle i Nick skorzystali więc z tego, że była leniwa sobota i postanowili spędzić ze sobą dzień. Niestety dziewczyna ułożyła sobie w głowie genialny plan, którego nie miała zamiaru odkładać na później. Całą godzinę zajęło jej przekonywanie chłopaka, aby zgodził się do zaśpiewania jednej piosenki, a Noelle miała to nagrać i wrzucić do sieci.

            - Naprawdę myślisz, że to cokolwiek da? – spytał pełen wątpliwości Nick. Spojrzał na ciemnowłosą, unosząc brwi w pytającym, w lekko ironicznym geście.

            - Justin Bieber został odkryty właśnie w ten sposób! – fuknęła, uderzając go w ramię.

            - Tak, ale aby do niego dotrzeć, musieli się przekopać przez tysiące utalentowanych ludzi. Ludzi, z dużo większym talentem niż ja – powiedział, jednocześnie kopiując filmik na pulpit. Wszedł na youtube`a i zalogował się na swoje konto.

            - Nie zaszkodzi spróbować – zaśmiała się.

            W czasie, gdy nagranie się przesyłało, Noelle siedziała jak na szpilkach, co jakiś czas podskakując na krześle.  Serce waliło jej z ekscytacji. Miała wrażenie, że ona cieszy się z tego bardziej niż sam Nicholas. Nie sprawiało jej to jednak żadnego problemu. Wręcz nie mogła się doczekać momentu, kiedy Nick odsłucha swoje nagranie i zrozumie jaki ogromny talent ma.

            W tym samym momencie pojawił się komunikat, że filmik został dodany. No to teraz pozostaje czekać na rozwój wydarzeń. A Noelle była pewna, że takowy nastąpi.

***

            Tydzień później

            Noelle zarzuciła na siebie płaszcz i jako jedna z ostatnich osób wyszła z szatni. Była po dwugodzinnym treningu i czuła jak jej mięśnie błagają o pomstę do Boga. Marzyła o długiej, relaksacyjnej kąpieli i swoim wygodnym łóżku. Wyszła przed budynek szkoły i uniosła wzrok, patrząc się w niebo. Zatrzymała się na chwilę, a jej uwagę przykuła blondwłosa dziewczyna, zmierzająca w jej stronę.

            Noelle zmarszczyła brwi, dostrzegając, że to Alice. Ciemnowłosa rozchyliła wargi.

            - Naprawdę nie mam siły dzisiaj na słowne przepychanki, Alice – powiedziała cicho, przeczesując dłonią włosy.

            - Ja też nie – powiedziała Alice. Noelle spojrzała na nią zaskoczona. Brzmienie głosu blondynki ją zdziwiło. Jej twarz była… Taka łagodna. Jak nigdy.– Właściwie… To chciałam z tobą porozmawiać – powiedziała, patrząc na nią swoimi intensywnie niebieskimi oczami.

            Noelle uniosła wysoko brwi, zastanawiając się nad słowami blondynki.

            - Za rogiem jest mała kawiarnia. Możemy się tam przejść? – zaproponowała Alice, wskazując w niebo. – Zaraz będzie padać…

            Ciemnowłosa spojrzała na nią, zachowując dystans. Nie wiedziała czego może się spodziewać. Może to kolejna gra Alice? Ale coś w jej twarzy sprawiło, że Noelle się zgodziła. Po raz pierwszy na twarzy niebieskookiej widać było ludzkie emocje. Takie miała wrażenie. Kiwnęła więc głową i w milczeniu skierowały się do kawiarni.

            Kiedy weszły do środka, zajęły miejsce w odległym kącie. Po dłuższej chwili ciężkiego milczenia, Alice spojrzała Noelle prosto w oczy i powiedziała cicho:

            - Chciałam cię przeprosić – przełknęła ślinę, opadając na oparcie krzesła. Wypuściła ze świstem powietrze z ust. – Za wszystkie intrygi, za próbę zniszczenia twojego związku z Nickiem, za to, jaka podła byłam…

            - Dlaczego, Alice? Dlaczego nagle mnie przepraszasz? Po tylu miesiącach… – powiedziała cicho Noelle, wciąż wdziwiona słowami Alice.

            Blondynka przygryzła wargę, odwracając wzrok.

            - Słyszałaś, jak dzisiaj trener mówił, że dostałam się na kilkumiesięczny obóz, gdzie będę trenowała z najlepszymi trenerami siatkówki w kraju, prawda? – spytała, a Noelle kiwnęła głową. – To coś, o czym zawsze marzyłam. Coś, do czego dążyłam. Kiedy… Kiedy moja siostra zmarła, moi rodzice zupełnie przestali się mną interesować. Właściwie obchodziły ich jedynie moje sukcesy. Więc przysięgłam sobie, że uda mi się osiągnąć ogromny sukces – powiedziała, patrząc na swoje dłonie, które zaciskała w pięści. – Do tego potrzebny był mi Nick. Nie zrozum mnie źle, zanim moja siostra zginęła, naprawdę go kochałam. Naprawdę byłam z nim szczęśliwa, ale później coś zaczęło się psuć. Ja zaczęłam się psuć – powiedziała dobitnie. – Zapragnęłam dostać się na szczyt, a Nick sprawił, że stało się to niezwykle łatwe… Możesz mi wierzyć lub nie, ale naprawdę nie jestem taką suką, jaką się wydaję. Nienawidzę takiego życia. Ukrywania wszystkiego. Kłamstwa, fałszywych przyjaciół, podłych słów, które wypowiedziałam, tego, że przeze mnie ludzie cierpieli… - wyszeptała, ocierając łzy, które spłynęły po jej bladych policzkach.

            Noelle milczała przez dłuższą chwilę. Nie sądziła, że nadejdzie taki dzień, kiedy poczuje sympatię do Alice. W tym momencie naprawdę jej współczuła.

            - Miałam rację mówiąc, że jesteśmy do siebie podobne – powiedziała, uśmiechając się cierpko. – Też taka byłam… Pragnęłam uwagi po śmierci mojej siostry. Zmieniłam się, byłam naprawdę… Okropna…

            - Ja po prostu… Boję się tego, że jestem niewystarczająca. Niewystarczająco utalentowana, mądra, wysportowana, ładna… - powiedziała, kręcąc głową. – Moja mama zawsze uważała, że Gemma była idealna. Była jej oczkiem w głowie, a kiedy zginęła, ja przestałam się kompletnie liczyć. Więc stałam się tą osobą, jaką jestem teraz – powiedziała z goryczą. – Jestem jaka jestem. Bez wymówek – powiedziała drżącym głosem. – Ale chciałabym, aby ludzie spostrzegli we mnie kogoś więcej niż tylko imprezującą dziewczynę. Aby przestali traktować mnie jak towar.

            Obie milczały przez długą chwilę. Noelle westchnęła głęboko, pocierając zmęczone oczy.

            - Dlaczego mi to powiedziałaś? – spytała Noelle cicho, patrząc na Alice. Dziewczyna wzruszyła ramionami, przygryzając wnętrze policzka.

            - Nie wiem… Chyba… Pomyślałam, że należy ci się wyjaśnienie. Naprawdę przepraszam cię, że chciałam zniszczyć twój związek z Nickiem – powiedziała, mrugając szybko oczami, aby powstrzymać łzy. – Tworzycie naprawdę świetną parę – powiedziała wstając. – Przepraszam cię za wszystko, co zrobiłam – szepnęła, patrząc jej prosto w oczy. Noelle dostrzegła prawdziwą Alice. Alice bez makijażu, bez maski. Zapłakaną i roztrzęsioną Alice, która też byłą człowiekiem, który miał uczucia.

            Posłała jej blady uśmiech, a następnie skierowała się w stronę wyjścia, zostawiając Noelle samą, bijąca się z myślami.

***

            4 tygodnie później

            Przez ostatnie tygodnie wszystko toczyło się stałym rytmem. Koniec roku szkolnego zbliżał się wielkimi krokami. Noelle spędzała mnóstwo czasu z Nicholasem lub Olivią, która natomiast poświęcała naprawdę dużo czasu Liamowi.

            Naprawdę ciężko uwierzyć w to, jaką ogromną zmianę przeszedł Liam. Przed wypadkiem był totalnym przeciwieństwem Olivii. Oschły, zarozumiały, przesadnie pewny siebie dupek. To były idealne słowa, aby go opisać. A teraz? Stał się… Naprawdę świetną osobą, która zupełnie nie przypominała chłopaka sprzed kilku miesięcy.

            Olivia obiecała sobie, że od teraz będzie starała się zacieśnić swoją więź z bratem. On chciał chyba tego samego. W sumie dla Noelle to był naprawdę cudowny widok. Zawsze chciała, aby Olivia spróbowała dogadać się z Liamem.

            Po wzięciu porannego prysznica, wybrała wygodną koszulkę i spodnie, nałożyła na siebie bieliznę i założyła wybrane wcześniej ubrania. Do torby wrzuciła najpotrzebniejsze rzeczy i chwyciła ją do ręki. Zbiegła po schodach na dół, do pustej kuchni. Nalała sobie szklankę zimnego mleka i wypiła ją kilkoma szybkimi łykami. Rozejrzawszy się po pomieszczeniu i upewniając się, że niczego nie zapomniała, ruszyła w stronę przystanku autobusowego.

            Za dwadzieścia minut była umówiona z Olivią, Sebastianem i Nickiem, w domu u Nicka. Mieli do wykonania projekt semestralny z historii. Dziewczyna związała włosy w luźną kitkę i kiedy autobus podjechał, wsiadła do środka, zajmując miejsce przy oknie i wystawiając twarz do słońca, które wyjątkowo postanowiło zrobić ludziom przyjemność i wyjrzeć zza chmur.

            Włożyła do uszu słuchawki i przymknęła oczy, z delikatnym, uśmiechem odpływając i zamykając się we własnym świecie. Po jakiś dziesięciu minutach dojechała na miejsce i ruszyła w stronę domu chłopaka. Przeczuwała, że reszta jest już na miejscu.

            Podeszła do drzwi dużej posiadłości i zadzwoniła kilka razy dzwonkiem. Po chwili w progu stanęła Olivia. Zaprosiła ją gestem dłoni.

            - Wszyscy czekają w salonie, chodź – pognaliła ją, uśmiechając się szeroko. Od kilku tygodni nie opuszczał ją dobry humor.

            Ciemnowłosa z uśmiechem na twarzy podążyła za przyjaciółką, a kiedy doszły do salonu, pomachała chłopakom, którzy grali w grę video.

            - Ej, koniec tego grania, no! – zaśmiała się Noelle, podchodząc do Nicka i całując go delikatnie. Chłopak mruknął jej w usta coś, co najprawdopodobniej miało być powitaniem.

            Kiedy nareszcie udało odciągnąć się ich od telewizora, usiedli na dywanie, rozkładając zeszyty i materiały.

            - Chwila. Zanim zaczniemy… Chciałam coś ogłosić- powiedziała Olivia, próbując mówić tajemniczo, jednak cały czas wręcz podskakiwała z ekscytacji. – Liamowi wraca pamięć! – pisnęła uradowana. – Wiem, że to cholernie nagle i dość szybko. Wszyscy są zdziwieni. Ale już niebawem wszystkie wspomnienia wrócą!  -powiedziała, uśmiechając się szeroko.

            Noelle i Sebastian odetchnęli z ulgą, przytulając Olivię do siebie i mówiąc, że bardzo się z tego powodu cieszą. Jedynie Nick poczuł jak serce podchodzi mu do gardła, a ręce się pocą. Przełknął ślinę, biorąc kilak drżących oddechów.

            Musi powiedzieć Noelle prawdę, zanim będzie za późno.

            Ale wiedział jakie będą konsekwencje.      

            Wszystko spierdolił. Jak zwykle.

            A teraz przeklinał siebie w myślach, wypominając sobie swoje błędy.

Wiem, że ten rozdział jest beznadziejny. Z pewnością ciężko wam się go czytało, prawda? Przepraszam. Cieszę się, że do końca tego opowiadania zostały tylko dwa rozdziały. Już naprawdę nie mam siły go pisać, ale chcę dociągnąć go do końca, bo wiem, że jak nie zrobię tego teraz, to nie zrobię tego w ogóle.

Kocham was, do napisania. Następny za tydzień, może szybciej. Komentujcie, proszę! x